9 september: de Ariege, deel 3

Licht en duisternis, vreugde en verdriet, liefde en angst, vertrouwen en vertwijfeling,…beide polen en stemmingen wisselen elkaar af in het menselijk bewustzijn. De kunst is om de objectieve waarnemer te blijven van de gemoedswisselingen en gedachtenspinsels die om aandacht vragen in het innerlijk. Je niet te laten meeslepen in een spiraal van euforie als vreugde en geluk zich openbaren; noch in somberte en depressie te vervallen als tegenslag en moeilijkheden zich aandienen.

9-9-9 wordt een dag waar alles opnieuw in vraag wordt gesteld, waar twijfel en moedeloosheid de kop opsteken, waar het pad even niet meer duidelijk is.

Wat wil mijn ziel echt ? Ben ik klaar voor een leven in eenvoud, met minimaal comfort en afgezonderd van familie ? Kan ik het aan om te leven in gemeenschap met anderen ? Is de Ariege de juiste plek ? Indien niet, waar dan wel ? Hoe vinden we het juiste terrein ? Hoe moet het financieel bij de aankoop en later om dagelijks te leven ? Is onze mooie droom om volledig zelfvoorzienend te worden wel haalbaar ? Hoe beginnen we daaraan ? Kunnen we kinderen Sudbury of Anastasia onderwijs meegeven, tegen alle wetgeving, dogma’s en verplichtingen in ? Is dit geen vlucht weg van de stress, vervuiling en lelijkheid van een stervend Vlaanderen ? Als ik diep van binnen voel, wat wil ik dan eigenlijk echt ? Waar wordt ik warm en enthousiast van ? Welke taak op Aarde wacht op mij en zal mij voldoening schenken ?

Wat wil ik scheppen?

Het zijn vragen die uiteraard al langer door mijn (en onze) hoofden spoken, maar op deze dag van introspectie en meditatie treden ze in volle helderheid op de voorgrond. We worden uitgenodigd er opnieuw naar te kijken en ze eerder te beschouwen als creatieve uitdagingen dan als onoverkomelijke problemen.

En uiteraard blijft de cruciale startvraag: wat wil ik nu echt ?

Anastasia vertelt dat alle zielen en ook Vader samen willen scheppen en creëeren en dan de vreugde beleven in het aanschouwen daarvan. En ik merk dat het tot leven wekken van de Rivendeldroom mijn ziel blijft beroeren. Een lichtplek creëeren waar een kleine, open leefgemeeschap streeft naar zelfvoorziening en een holistisch leven uitbouwt in harmonie met elkaar en de natuur. Zonder dogma’s, noch spirituele, religieuze of politieke richting, maar in vrijheid je eigen unieke taak opnemen en je kracht, kennis en talenten delen.

Mijn persoonlijke zieledroom (die o.a. verband houdt met muziek, woord, planten, dienstbaarheid,..) kan ingevoegd in de grotere Rivendeldroom en zo kunnen we samenwerken om elkaars droom te voeden en ondersteunen. Het geheel word veel groter dan de afzonderlijke delen. En het is trouwens veel leuker om samen te spelen dan alles alleen te doen.

Nu zijn dit nog woorden en zinnen, ideeën en gedachten die afdalen uit het mentale gebied en op hun tempo en ritme materialiseren tot werkelijke realiteit. Het pad verschijnt telkens we een stap zetten en de boeiende en leerrijke ervaringen op weg naar het doel is waar het eigenlijk om gaat, niet de eindbestemming op zich.

Daar zitten we nu middenin: de vindtocht om onze individuele en gezamelijke droom neer te zetten. En wat we ondertussen gevonden hebben is niet mis: antwoorden en richtingaanwijzers, informatie en inspiratie, mogelijkheden en contacten, mensen en terreinen en bovenal de onmisbare ervaring om langere tijd samen te leven met elkaar. Weliswaar slechts met ons drietjes maar het voelt heel goed om met een klein groepje te beginnen en elkaar op een dieper niveau te leren kennen.

En het leven blijft verrassen. Na deze energetisch wat zware dag doorspekt met onduidelijkheid en intense gesprekken, vertelt Marc ons tijdens het avondmaal dat hij (samen met een tweede persoon) een terrein van 40 ha voor een schappelijke prijs (150000) te koop aanbiedt. Er staan al wat gebouwen op en er zijn verschillende bronnen, maar dit alles bevindt zich op een noordhelling, waar het in de winter barkoud is. Eén gebouw zou min of meer direct bewoonbaar zijn, een aantal andere moeten hersteld worden. Er is ook een grote zaal die afgewerkt is en waar activiteiten kunnen doorgaan. Boven op de helling staat een schuur die bewoonbaar gemaakt kan worden. Er is ook een zuidhelling met bos en vlakke stukken. De volgende dag ondernemen we samen met Marc een grondige verkenningstocht van het domein. Water is in ieder geval geen probleem en er zijn ook voldoende mooie en geschikte (maar verwilderde) plekjes om woon units en groententuinen neer te planten. Verderop en grenzend aan dit terrein ligt zelfs een verlaten hameau. Het werd opgekocht door de gemeente en zal, na verdeling in afzonderlijke loten, te koop worden aangeboden. Nu zijn de huizen (een tiental) nog ruïnes maar de inplanting, midden het groene bos en op het zuiden, is schitterend. Indien deze hameau terug bewoond wordt, zal de gemeente wel een weg doortrekken die het domein van Marc doorkruist. Maar ik opper een bevlogen plan: sowiezo willen we praten met de lokale burgemeester over ons project, maar wat als we voorstellen deze hameau op ecologische wijze te herstellen, meer zelfs, om er een volledig earthship dorp van te maken!

Al met al is het een terrein met mogelijkheden maar ook met een niet te onderschatten pak (opkuis en herstel) werk, vooraleer het ‘echte’ werk aangevat kan worden (yurts zetten, groententuin starten, water op de zuidhelling brengen,…). Met voldoende man/vrouw kracht kan dit evenwel slagen.

Het mooie bij dit terrein blijft wel de manier waarop het naar ons toe is gekomen. Marc is een supertoffe gast, heel eerlijk en behulpzaam. Hij dringt niks op en zal ons alle tijd gunnen om te beslissen. Hij wil ons helpen met alle mogelijke administratieve beslommeringen en de gesprekken met autoriteiten. En ons project zal hij op alle manieren ondersteunen. Net zoals we gevisualiseerd hebben is dit terrein in gratie naar ons toegekomen.

Indien het gesprek met de burgemeester positief verloopt, overwegen we om de winter op het domein door te brengen om verschillende redenen. De levensomstandigheden in de Ariege tijdens herfst en winter ervaren, dit specifieke terrein grondig leren kennen, ons inburgeren in het dorpsleven en de bestaande ecogemeenschap, contacten leggen en een vriendenkring uitbouwen, verdere mogelijkheden onderzoeken om geschikte terreinen of eventueel werk te vinden, de Franse taal machtig worden.

Dus opnieuw een serieuze mogelijkheid om bij te stil te staan en te evalueren. Er blijven terreinen naar ons toe komen, dat is in ieder geval duidelijk.

Wordt vervolgd.