15 september: Viva Espanja !

/:/

Lieve lezers,

We refereren in onze weblog vaak aan de Anastasia boeken van Vladimir Megre (uitgeverij Schildpad Boeken) en niet zonder reden. De ideeën en gedachten verwoord door Anastasia zijn erg krachtig, bijzonder zuiver en volkomen liefdevol en inspireren ons (samen met ontelbare anderen) tot nieuwe inzichten en levenskeuzes. Haar droom is versmolten met onze droom en haar straal heeft onze harten diep geraakt. Wij begrijpen en delen het grote belang dat zij hecht aan onderwijs vanuit de ziel, het telen van de eigen voeding en het streven naar zelfvoorziening. Het wordt ons steeds duidelijker dat, dank zij de gezamelijke inspanningen van een groeiende groep bewuste mensen, moeder Aarde op weg is een ‘ruimte van liefde’ te worden. Onze ziel herkent Anastasia als een echte Mens, dat wil zeggen: een Wezen van Volmaakte Wijsheid en Liefde. Haar verbeeldingskracht is heel sterk en werkt scheppend, zoals trouwens bij alle mensen, maar bij Anastasia wel vanuit de frequentie waar ook het Christusbewustzijn stralend leeft. Met dankbaarheid en vol vertrouwen willen wij meehelpen haar droom van vrijheid, vrede, eenvoud en harmonie op Aarde tot leven te brengen.

Onze vindtocht, die zich eerst voltrekt in onszelf om dan in de buitenwereld tot creatie te komen, kan eventueel vollediger begrepen worden door deze boeken te lezen en herlezen. Indien haar Waarheid ook jouw Ziel beroert, willen we oproepen de boeken aan te bevelen en te verspreiden onder je vriendenkring.

Alvast bedankt !

In geen enkel melkwegstelsel zijn er snaren die een mooiere klank kunnen voortbrengen –

de klank van het lied van de menselijke ziel

orbs in de grotten van Mas d'Azul

Ongeveer 1 week zijn we in Laborie bij Marc gebleven en hebben ondertussen van het leven op de boerenbuiten kunnen proeven. Geiten melken, kaas maken, hooi verzamelen, groenten oogsten, samen lekker koken en veel praten en plezier maken. Het levensritme is rustig en zorgeloos, de dorpsbewoners vriendelijk en open, de eenvoud verrijkend en de berglucht zuiver en helend. De nadruk ligt op ‘zijn en delen’ en niet op ‘hebben en nemen’

.

Een tweetal weken verkennen we nu de Ariege, een schitterend departement, waar boomreus, woudgroen, bloemenpracht en sprankelwater ons omhelzen, waar stoere bergen en glooiende valleien ons omringen, waar natuurwezens en mensenzielen ons verwelkomen, waar zachte zonnestralen en glinsterend sterrenlicht ons verwarmen.

Het is zeker dat we nog tijdens deze reis terugrijden naar Marc en de Ariege. We willen graag praten met een aantal burgemeesters over de aankoop van terreinen. Er is reeds een afspraak vastgelegd met de burgemeester van Esplace om ons project voor te stellen en de mogelijkheden te onderzoeken op Marc’s terrein.

Maar… eerst naar Spanje. In de buurt van Huesca liggen een tiental verlaten dorpen. Nu we slechts een korte dagreis verwijderd zijn, lijkt het zinvol even de grens over te wippen om de Spaanse vibes op te snuiven. De weg over de Pyreneen slingert en kronkelt zich door dichte bossen naar boven en met ‘de toverfluit’ van Mozart schallend door de luidsprekers rijden we richting Spanje.

De volgende dag bereiken we de grens en nemen de lange tunnel van Somport. Zo rijden we Spanje in en dadelijk valt het verschil op met Zuid Frankrijk. De natuur en omgeving zijn veel ruwer en schraler. De vele velden vertonen herfstkleuren als geel, oker en bruin en de bergflanken zijn wat kaler bebost. Ook het klimaat is warmer ( half september halen we nog 30 graden) en de nachten minder koud.

Spanje lijkt op één grote bouwwerf. Hier in de provincie Aragon worden overal huizen en appartementen gebouwd, wegen aangelegd en industrieterreinen opgestart. Er is een groeiende economische activiteit en veel werkgelegenheid.

Langs een hobbelige grindweg rijden we naar San Roman de Basa, een niet meer zo verlaten dorpje, want ondertussen is daar de renovatie tot vakantiehuisjes al begonnen. Er zijn wat mooi afgewerkte huisjes klaar en er staan op te knappen ruïnes. We blijven hier overnachten in de overweldigende stilte van het Spaanse landschap. De volgende dag is zondag en er is heel wat bedrijvigheid. De eigenaars komen één voor één toe om hun huisjes verder af te werken. Helaas valt contacten leggen en informatie winnen niet erg mee want wij spreken geen Spaans en de meesten mensen hier praten geen Frans of Engels, laat staan Nederlands.

We besluiten een volgend dorpje te bezoeken. Op de gedetailleerde kaarten die we bijhebben staan tientallen verlaten dorpen in de wijde omgeving. We rijden naar Susin maar moeten de wagen achterlaten en nog een halfuurtje te voet bergop langs een smal bospaadje. Susin is een heel mooi dorpje maar blijkt wel bewoond en al generaties lang eigendom van dezelfde familie. Er staat een moerbeiboom met ongelofelijk lekkere vruchten en een lokale vrouw verwelkomt ons. Ze spreekt Frans en vertelt dat er nog verlaten dorpen in de vallei staan, maar die zijn niet te koop. Ofwel zijn ze privé eigendom ofwel staatseigendom. De staat is evenwel niet langer bereid de dorpen ter beschikking te stellen aan nieuwe bewoners. De oorspronkelijke bedoeling van de regering was om het plattelandsleven te stimuleren en agrarische activiteiten uit te bouwen. Maar dit is niet gelukt. Velen kwamen af op de gratis woonplek die ze, in het beste geval, restaureerden of in andere gevallen ook wel lieten verkommeren. Van een nieuwe opbloei van het boerenleven was dus geen sprake. De vrouw stuurt ons door naar een aangrenzende vallei waar nog drie dorpen staan die de Spaanse staat vroeger in concessie heeft gegeven aan bewoners.

Ibort is één van die dorpjes. Er staan 25 huizen en er zijn ongeveer 35 bewoners. We praten wat met een Zwitser die hier woont en rustig bezig is zijn woning te restaureren. Hij vertelt over de mededorpelingen die overdag in de stad werken en in hun vrije tijd hun huis opknappen. Maar er is geen verbondenheid tussen de bewoners, geen gemeenschapsleven. Ieder doet zijn ding zonder anderen daarin te betrekken.

In 2012 verloopt de concessie en het is helemaal niet zeker dat ze verlengd wordt. Misschien worden de opgeknapte huizen dan wel verkocht.

De volgende dag wandelen we door het dorp en er staan een aantal heel mooi afgewerkte woningen, waaronder een vrije herberg waar je kunt koken en overnachten voor 60 cent per dag en een gemeenschappelijke houtoven waar de dorpelingen hun brood kunnen bakken. Het is fijn en interessant om de sfeer en energie in zo’n dorpje te voelen en het is duidelijk dat er veel voordelen en mogelijkheden aan verbonden zijn.

Aragon doet een beetje denken aan het wilde westen en de Grand Canyon, ruw berglandschap afgewisseld met uitgestrekte graanvelden. Wellicht is het hier voor sommigen ook te warm in de zomer (tot 50 gr.). Tijdens de voettocht naar Santiago ben ik samen met Annelies en Bart wel door andere Spaanse provincies getrokken (Navara, Baskenland, Cantabrië, Asturias en Galicië) en vooral de laatste twee zijn wondermooi, veel groener ook en zachter van klimaat. En ook daar zijn verlaten dorpen. Volgens mij zouden we een serieuze kans maken zo’n dorp toegewezen te krijgen indien we ons Rivendel project voorleggen aan de lokale autoriteiten. Deze provincies bezitten namelijk een grote soevereiniteit en kunnen autonoom beslissen los van de regering in Madrid. Indien ze snappen dat we een agrarisch plan en ernstige bedoelingen hebben, dan geven ze ons die kans. Een struikelblok blijft wellicht de Spaanse taal.

Hoedanook, het was goed om naar Spanje af te zakken en de sfeer te proeven.

Het is duidelijk dat er heel veel mooie plaatsen zijn op aarde waar onze droom tot leven kan komen (en op de meeste zijn we nog niet eens geweest). Je kunt waarschijnlijk een levenlang reizen om ze allemaal te voelen en te zien (…hé, wat een superleuk idee !).

Uiteindelijk zal het neerkomen op: kiezen, beslissen en dan beginnen, …eindelijk beginnen. Alhoewel, ik heb het gevoel dat we eigenlijk al begonnen zijn, vooral met leren samenleven dan. Maar de concrete realisatie van Rivendel mag van mij onderhand wel eens beginnen. Enfin, alles op zijn tijd zeker.

We keren terug naar Frankrijk via Andorra, een piepklein landje (ongeveer de helft van West-Vlaanderen) helemaal boven op de Pyreneen. Er is één lange hoofdstraat, die het hele land doorkruist, en waar 2000 winkels staan. Het is namelijk een belastingparadijs en er is geen btw te betalen. Het eerste stuk van Andorra lijkt wat op een shoppingcenter midden de bergen, het tweede gedeelte is wat mooier, maar staat dan weer vol skipistes. Na al die prachtige natuur en zuivere lucht in Frankrijk en Spanje is het wel even ‘wennen’ aan de stank, uitlaatgassen en drukte van de koopjeskudde. We tanken de mobi vol en gaan op zoek naar een zonnepaneel voor op de wagen. Het blijkt tot 300 euro goedkoper te zijn dan in Vlaanderen. Helaas zonder handleiding en kabels en bij mij komt ook de ethische kant van de medaille naar boven. Wat of wie wil ik steunen met mijn geld, welk wereldbeeld wil ik bevestigen door mijn keuze. Hoe bewust ga ik om met mijn energie (geld) en aandacht die uiteraard ofwel meehelpen een nieuwe aarde te creëren ofwel de oude in stand te houden. Hier kopen betekent steun geven aan de economie van Andorra en de multinational die het paneel verkoopt. Een andere mogelijkheid is kiezen voor de kleine zelfstandige die vanuit idealisme en milieubezorgdheid (duurdere) zonnepanelen verkoopt. En die meestal ook meer uitleg en service geeft. Uiteraard een heikele kwestie, want ik maak iedere dag keuzes, niet enkel betreffende aankopen allerhande, maar ook met iedere gedachte,woord en daad geef ik voeding aan het collectieve, mondiale bewustzijn en bouw ik mee aan deze aarde. Cruciaal blijft vanuit welk bewustzijn ik mijn keuzes maakt. Vanuit liefde en verbondenheid of vanuit angst en ego.

En dan rijden we de grens over en zijn we terug in het wondermooie landschap van de Ariege. En ja hoor, het voelt als thuiskomen, alsof we hier al altijd wonen en geen haar op ons hoofd eraan denkt om weg te gaan.

De volgende dag, op 21 september, is er niet enkel een afspraak met de burgemeester van Esplace, maar doet zich ook een intense en ingrijpende gebeurtenis voor, die de vindtocht in onszelf en onze relatie tot het leven, naar een volgend niveau brengt.

Maar daarover binnenkort meer.

Glenn.

Credo

Ik droom de mooiste planeet met de hoogste staat van geluk tot leven

Ik denk de zuiverste ideëen die diepe vreugde in alle harten tovert

Ik spreek de woorden die grenzen verleggen en poorten naar vrijheid openen,

Ik doe enkel nog wat de éénheid van allen bevordert en de harmonie terugbrengt

Ik dans elke dag want ik vier het mysterie van leven en bewust worden

Ik lach vaak want ik ben een onschuldig kind door Vader gekoesterd en beschermd

Ik zing vele dankliederen op mijn wonderlijke weg naar een glorieuze thuishemel

Ik omhels de liefde in mezelf als de enige bron van waarheid

Ik ben Goddelijk zaad uit de schoot van de Schepper ontluikend tot het mooiste wezen

Ik ben leven, ongeboren en onsterfelijk, de kracht in elk universum

Ik ben bewustzijn, op reis in vele dimensies om te ervaren en te spelen

Ik ben stralend licht, helder en warm, als een zon die duisternis verdrijft

Ik hou onvoorwaardelijk van al wat is, altijd en overal

Glenn