Zielevreugde

Ik voel me zo gedragen, geborgen en beschermd en gewild dat ik hier mijn droom kom neerzetten! Een grote ziel die eigenlijk altijd al bij me is geweest heeft zich laten zien, alshetware een deeltje van mezelf. Een ziel die graag op aarde wil komen, en het leven begon al even in mij te groeien… de kracht, liefde, schittering en nog zoveel meer is onbeschrijflijk, het heeft mijn ziel, mijn zijn verlicht! En zegt, jaaaaaaaa ga jouw hele eigen weg!

Het is zo’n bijzondere ervaring geweest dat ik niet besef dat mijn fysiek leven aan een heel dun touwtje hing. Met drie gyneacologen rondom mij heen die ongerust waren en zeiden dat de voorbereiding in sneltempo moest verlopen, onderging ik alles met een brede glimlach en een heerlijk gevoel. Toen uit bloedonderzoek leek dat ik zwanger was overviel me een wonderlijk gevoel, het vruchtje was echter niet in de baarmoeder genesteld en groeide in mijn eilieder, zelfs toen werd gewezen op het feit dat ik misschien mijn eileider zou verliezen bleef er iets heel moois in mij ontwikkelen. Snel reden ze met me weg en vlug vroeg ik aan Jan en Glenn om bij mij te blijven in licht en liefde en zo ben ik in een andere wereld terechtgekomen… Toen ik terug wakker werd voelde ik de pijn om mijn buik, maar een enorm gelukzalig gevoel overheerste! Ik was volleidg in mijn kracht gezet en had gevoeld waar mijn plaats is en hoe deze kracht heerst over heel mijn zijn, hoe het aanvoelt om in je kracht te zijn en dit te delen! Deze ziel heeft mij een heel mooi cadeau gegeven en het verlangen is groot om het te laten indalen en verwelkomen hier op aarde! Duidelijk is ook dat het op een hele eigen en bijzondere manier mag verlopen, zoals het voor mij juist aanvoelt! Een bewuste creatie in een ruimte van Liefde waar een kind de vrijheid, openheid en alle mogelijkheden krijgt om zichzelf te ontplooien…

De plaats waar ik verbleef, het ziekenhuis, voelde echt als een geneeshuis. De liefde en zorg die ik heb mogen ontvangen van de verpleging en verzorging, de hele zachte en vriendelijke gyneacoloog draag ik helemaal mee in mijn hart. Wauw wat ben ik dankbaar voor die liefde waarmee ze daar aanwezig waren. Ik ben Glenn en in het bijzonder ook Jan heel dankbaar voor hun liefde, vreugde en zorg waarmee ze mij omringd hebben. Heel bijzonder en sterk was ook de verbinding met Jan te voelen, hoe eerlijk en zuiver we alles aan elkaar deelden, soms waren woorden zelfs niet nodig. Ik heb enorm genoten van het samenzijn in een ruimte van liefde. Dit is ook de manier hoe ik wil leven, anderen ontmoeten en nieuw leven wil verwelkomen, in een ruimte van liefde!

Dit is een heel unieke en persoonlijke ervaring, waarvan de betekenis en schoonheid enkel ik voor mezelf kan aanvoelen. De betekenis van deze gebeurtenis is niet te vinden in boeken of algemene verklaringen! Het gene wat mij reeds duidelijk was is dat wij allemaal heel uniek en frequentiespecifiek zijn en het ergste wat je dan kan overkomen is dat je allemaal moet meelopen in dezelfde richting. Ook dit voelt zo aan, dat enkel ik degene ben die voelt wat deze ervaring mij echt brengt en niemand anders mij hiervoor een verklaring kan geven.

Dankbaar ben ik deze vindtocht te mogen aangaan en mijn wereld die hierdoor groter is geworden en de mogelijkheid voelen dat ik mijn droom zeker kan realiseren, dat het zelfs heel hard gewenst is, en dat ik daar ook niet alleen in sta! Dankbaar ben ik dat ik mezelf dit gun, de stappen daarvoor onderneem, mijn opvattingen en ideëen durf in vraag te stellen en dan ervaren wie en wat ik allemaal aantrek; juist datgene wat ik wil vinden… stap voor stap komt het dichterbij in mooie ontmoetingen, mogelijkheden, inzichten,…

Er is veel gebeurt en dat heeft nu wat tijd nodig, een 10-daagse stilte-meditatie is nu perfect op zijn plaats! De tocht gaat verder… en ben benieuwd, nieuwschierigheid is dikwijls mijn drijvende kracht…

Dankbaar ben ik ook voor iedereen die rondom mij is en op welke manier dan ook hierbij een stukje aan bijdraagt.

In Liefde

xxxLinexxx

Home is where the heart is.

Dwars door Frankrijk terug op weg naar huis. Niet het einde van de vindtocht, maar het afsluiten van een intense en boeiende fase.

Een tijd van mooie ontmoetingen, diepe inzichten, aanlokkelijke mogelijkheden, intense gebeurtenissen,…

Het gevoel dat je echt leeft en je droom tot leven brengt.

Maar eerst nog het verhaal van het bezoek bij de burgemeester van Esplace.

Marc en ik hadden een lang onderhoud met hem, voornamelijk over ‘Baychenat’, het domein van Marc. De burgemeester wil het kleine hameau op de koude noordkant eerst bewoond krijgen, pas daarna kan er gepraat worden over het bouwen van nieuwe woonunits, in casu earthships, op de warme zuidkant. Maar een aanvraag tot bouwvergunning kan 3 tot 5 jaar aanslepen, en kan uiteindelijk ook een negatief advies meekrijgen. Dus je koopt een terrein, maar weet helemaal niet zeker of er later ook op gebouwd mag worden. Een belangrijke schakel in de uiteindelijke goedkeuring is de burgemeester. Samen met een klein comité beslist hij, via stemming, om een gunstig of ongunstig advies aan een project toe te kennen. Daarna neemt een hogere raad voor urbanisatie en landschapsontwikkeling een defintieve beslissing. Maar als de burgemeester jouw project steunt, dan kun je bijna zeker een positief vervolg verwachten. Een tegenvaller bij het comité in Esplace is de samenstelling ervan. Een aantal leden (grootgrondbezitters en conservatieve boeren) zijn niet te vinden voor alternatieve woningen en permacultuur en zouden wellicht kunnen tegenstemmen.

De burgemeester zelf is wat meer ruimdenkend, maar wil alvast zien en begrijpen wat earthships zijn en wil ook weten wie wij zijn en hoe ernstig we ons project opnemen.

Een groep Belgen die neerstrijkt in de Ariege, een terrein opkoopt en zijn ding begint te doen; zo werkt het namelijk niet helemaal. Als je alles legaal wilt doen, is er een hele administratieve weg te bewandelen en dien je tal van toestemmingen en vergunningen te verkrijgen. In de ‘illegaliteit’ werken, wat hier wel vaker gebeurt, gaat veel makkelijker en indien niemand klacht indient, dan kom je er vaak ook mee weg.

Een ander objectief van de burgemeester is Esplace levend en bloeiend te houden. Dit wil hij bereiken door nieuwe (jonge) gezinnen aan te trekken die hun kinderen dan naar de gemeenteschool sturen. Blijkbaar is er een verband tussen de kleine dorpsschooltjes die wegens gebrek aan leerlingen de deuren sluiten en de verlaten hameau’s her en der in Frankrijk. De school is vaak de levensbron en toekomst van een regio.

De aankoop door de gemeente Esplace van Sabar, het verlaten hameautje naast het domein, kadert in dit project. Indien de subsidie aanvraag goedgekeurd wordt, dan wordt Sabar terug heropgebouwd en in afzonderlijke loten verkocht. En dan wordt ook de weg ernaartoe, die over domein ‘Baychenat’ loopt, verhard en gebruikt als openbare doorgangsweg. Ook alle nutsvoorzieningen worden dan doorgetrokken tot in Sabar.

Als alles op een rijtje wordt gezet, dan is Baychenat niet echt een gouden kans. Niet enkel wegens de koude noordkant, de bouwvergunning, de wegenwerken en de opsplitsing van het domein maar ook de perikelen met de mede eigenares, die momenteel niet wenst te verkopen, bezwaren deze eventuele aankoop.

We praten ook over mogelijke andere terreinen in Esplace, maar er is op dit moment niet echt iets concreet en interessant te koop.

De bedenking rijst ook dat het wellicht beter kan zijn eerst een burgemeester op te zoeken die open staat voor earthshipbouw, permacultuur en een sudbury school, en dan in zijn regio terreinen te zoeken. Indien de burgemeester jouw project steunt, dan neem je in ieder geval een vliegende start.

Voor we naar huis terugkeren, rijden Jan en ik nog éénmaal langs Marc om nog wat op te halen en afscheid te nemen. We wandelen ook nog even samen naar Sasha en Eric, die heel dichtbij wonen in een piepklein hameautje. Sasha is een Nederlandse die ook geiteboerin is en meehelpt in de kaasmakerij van Marc. Er was van in het begin een zielscontact met haar. Ze wonen op een wondermooie plek met een schitterend panorama en de ontvangst is (weeral eens) hartelijk en gemeend. We drinken thee op het terras en nemen de tijd om bij te praten. Heerlijk zorgeloos.

Het is een laatste teken. Alsof de Ariege nog éénmaal duidelijk wil maken dat dit de juiste plek is met de juiste mensen én met de mogelijkheden om de Rivendeldroom neer te zetten.

De ruimte van liefde bevindt zich in mijn hart. Ik draag ze overal met me mee en ik kan kiezen waar ze openbloeit. Op sommige plaatsen zal het makkelijker en natuurlijker kunnen (Ariege), op andere plaatsen wellicht moeilijker maar ook urgenter en noodzakelijker (Vlaanderen).

Ik weet dat de vrede en vreugde in mijn hart onaantastbaar zijn en dat de wijsheid van Vader mij onvermijdelijk naar steeds meer licht en liefde leidt. Dit besef geeft mij het vertrouwen te springen in het magische avontuur van het leven en mijn zieledroom te realiseren.

Mogen alle wezens gelukkig zijn.

Glenn

Amen (wat zo veel wil zeggen als zo is het)

Ik zal er thuis nog wel eens over vertellen en de weblog verder aanvullen.

Maar voor nu is het even voldoende dank je om te lezen en dank je om ons zo mooi aan te vullen. Ik dank jullie heel hartelijk om bij ons te zijn met jullie gedachten en mee te denken waar we kunnen leven, hoe we kunnen leven en wat we daar werkelijk mee willen met dat leven.

Wat zou ik leven als ik echt mijn ziel volg? Wat heb ik echt nodig en wat ben ik gaan geloven dat ik nodig heb?

Dit was inderdaad een vindtocht, op deze vragen heb ik antwoorden gevonden en ik heb mensen onmoet die op deze manier leven. Dat wat ik dacht dat onmogelijk was blijkt dat helemaal niet te zijn want ik heb gezien dat mensen zo leven.

Dat is wat ik wilde weten en dat is wat ik heb gezien en dus mag ik weer danken.

En dan heb ik een ziel onmoet en die laat zich veel minder makkelijk vatten in woorden maar ik draag hem bij mij en hij is thuis bij mij en dat is wat mijn leven mee vorm geeft. In gevoeligheid en weten en geen enkel dogma kan daar iets aan veranderen. Dus ook hier is het danken, dank je ziel voor je aanwezigheid en samen met mij te denken.

Ik heb vooral gevonden dat ik wil doodgaan voor het leven omdat ik anders nooit geleefd heb.

Jan