We blijven rondtoeren in de Ariege, een departement niet veel groter dan een Belgische provincie. In ons hart leeft een groot gevoel van thuiskomen. Het lijkt alsof deze streek ons in gratie verwelkomt en uitnodigt om te blijvcn.
In de biowinkel in Foix heeft Jan een ‘toevallige’ ontmoeting met Caroline die hier in de buurt woont. Ze nodigt ons uit om haar te bezoeken in de afgelegen hameau (= enkele huizen samen zonder kerk) waar ze met 2 andere vrouwen woont. Als we toekomen zijn enkel de grootouders daar samen met haar zoontje, Theo. De ontvangst is hartelijk en de gesprekken boeiend. Grootvader Michael was hoofd van een school voor osteopathie en heeft zich ingezet om deze manuele therapie in Frankrijk erkenning te laten vinden. Grootmoeder Dany baatte een biowinkel uit.
Iedereen krijgt een kleurrijke tattoo van Line en de bewoners en vrienden komen nu één voor één toe. Zo maken we kennis met Nikki, Carine, Gitan en Marc, een uitgeweken Belg. We bereiden samen een maaltijd en genieten van het samenzijn en de geanimeerde gesprekken.
We horen dat we zeker niet de enige zijn die een terrein zoeken in de Ariege. Er is veel interesse, niet enkel van mensen met ecologische dromen, maar ook rijke Engelsen, Nederlanders en Belgen die stelselmatig gronden en ruïnes opkopen, veelal als buitenverblijf of om toeristische activiteiten op te starten. Maar er zijn nog steeds vrije (en goedkope) terreinen en één mogelijkheid om ze te vinden, zijn de contacten met lokale mensen die ons verder helpen. Indien we niks vinden voor we terugkeren naar Vlaanderen, dan is hier komen wonen een mogelijke goede volgende stap (eventueel eerst voorlopig in een yurt, caravan of bij mensen) en dan de streek verder uitkammen en ons ondertussen integreren in de ecogemeenschap die hier heel stevig en uitgebreid is.
We blijven nog een tweede dag in en rond het grote huis. Vooral met Nikki is er direct een mooi zielscontact. Ook zij zoekt een terrein en haar dromen sluiten aan bij onze plannen. We maken samen muziek en praten over wat onze harten verwarmt. Voor Nikki voelt het alsof die drie Vlamingen die zo plots en onverwacht haar leven binnenhuppelen haar echte zielefamilie is.
Dan gaat iedereen werken of boodschappen doen en zijn we plots alleen in het huis. Hier leeft zoveel openheid en gastvrijheid dat ‘vreemdelingen’ volledig vertrouwd worden en opgenomen in het dagelijkse leven. Ik vind het opnieuw een mooi teken: we zijn echt welkom en we worden dadelijk aanvaard, zowel door de mensen als door de streek.
Ik ben ook blij om het grote huis te zien, met electriciteit en warm water, waar muziek speelt en wel 10 matrassen zijn om langskomende vrienden te laten slapen. Het helpt mij om de vele mogelijkheden te blijven onderkennen om hier in Zuid Frankrijk te wonen en leven.
De volgende dag is er een intens gesprek met Nikki. We vragen haar of ze wil uitkijken naar een terrein voor ons. ‘Toevallig’ had ze de dag voordien gehoord van een verlaten hameau mét terrein en nabij een meer, maar er zijn ook andere kopers geïnteresseerd en ze wil er niet teveel over vertellen. We geven haar een knuffel (wat ze duidelijk niet gewend is) en het afscheid (ook met de grootouders) voelt niet als een vaarwel, maar als een spoedig tot weerziens.
We verlaten de hameau en wat later rijden we voorbij het schooltje van Theo. Er was een goed contact met deze ontheemde kleine jongen die al heel wat moeilijke avonturen in zijn korte leven verwerkt heeft. Het is speeltijd en hij staat met een wat verwonderde en melancholische blik doorheen het houten hek onze afscheidwoordjes en gek gezwaai gade te slaan. Het is een blik die recht naar onze ziel gaat en opnieuw de urgentie onderstreept om een totale transformatie aan te brengen in de opvoeding en onderwijssystemen. Een dag later droom ik het volgende.
Ik zit aan tafel samen met familie en vele kenissen. Er zijn ook kinderen. Ik vertel over mijn dromen en ecologische projecten, over het ecodorp waar we bewust in vreugde en respect willen leven, waar we een lichtplek van liefde en harmonie willen creëren. Maar ik word door de volwassenen niet begrepen en zelfs uitgelachen. Ze zien mij als een zwever, een gekke idealist die volledig het noorden kwijt is. Dan komen de kinderen naar mij om afscheid te nemen, want het is bedtijd. Hun glimlach straalt als duizend zonnen en met hun blik fluisteren ze zacht: doe het ! Doe het voor ons.
Het is dezelfde woordeloze blik die Theo ons stuurde. Zijn ziel weet en voelt wie wij zijn en wat we dromen. Wat een mooie opdracht om gehoor te geven aan de roep en smeekbede door ontelbare kinderen gestuurd naar het hart van bewuste mensen. Kinderen van God die recht hebben op geluk, warmte en vrede en gerespecteerd willen worden om de wijze engelen die ze in wezen zijn.
We rijden naar Marc, de geitenboer, om te praten over onze plannen, maar als we toekomen, staat hij klaar om het hooi binnen te halen. We maken een nieuwe afspraak met hem en rijden door naar het vervallen kasteel van St Barthelemy waar de eco organisatie Millespattes bezig is met de restauratie van de ruïne. De ontvangst door Nicolas is hartelijk en opnieuw merken hoe groot de groep mensen wel niet is die de droom in zichzelf levendig houdt om moeder Aarde te helen en overal ‘ruimten van liefde’ te creëren. Nicolas noemt ze oases en het is duidelijk dat we op dezelfde denkfrequentie communiceren. Zelfs zonder woorden of in ons gebrekkig Frans spreken we dezelfde taal.
De verschillende ruimten van liefde, tot leven gewekt door de Goddelijke vonk in ieder van ons, en opgestart door één individu of een groepje gelijkgestemde zielen, zullen als een netwerk de Aarde omspannen, als een zachte deken die wereld en mens zal verlichten en verwarmen. Deze lichtplekken zullen kennis, talent, diensten en goederen delen en elkaar ondersteunen. Elke lichtplaats kan zijn eigen specialiteit ontwikkelen, zoals permacultuur, earthshipbouw, vrije energie,…waarna onderlinge uitwisseling en opleiding kunnen plaatsvinden. Al deze initiatieven en ecodorpjes zullen langzaam navolging krijgen en het leven op Aarde transformeren. Geweldloos en ingrijpend en gevoed vanuit de verbinding met de bron van vreugde en liefde in onszelf, bouwen we zo een hemelplaneet.
Nicolas leidt ons rond op de kasteelsite en vertelt over hun aanpak. Goedkoop en ecologisch de gebouwen herstellen en er een nieuwe bestemming aan geven. Er staan overal tenten van de tijdelijke bewoners en vrijwilligers en ook een leuk leemhuisje trekt onze aandacht. Deze plek is zeker al 5000 jaar bewoond, want er zijn ook de fundamenten van een Gallisch dorp gevonden. We praten nog wat na met Nicolas en wisselen telefoonnummers en email uit. Zoals op zovele andere mooie plaatsen die we ondertussen hebben bezocht, zijn we ook hier steeds welkom om te verblijven en mee te helpen met hun project.
Het wordt inderdaad steeds duidelijker dat er een snel groeiende groep bewuste mensen overal op Aarde ecologische en sociale initiatieven opstarten. Deze krachtige impuls vanuit de basis, vanuit het volk, zal ook politieke leiders en officiële instanties bereiken en hun soms starre houding versoepelen en hun toekomstvisie transformeren. Nicolas vertelde bvb. dat de architect van Frankrijk (die zijn goedkeuring moet geven i.v.m. alles wat het Franse patrimonium betreft) helemaal in de wolken was met de ecologische restauratieplannen van Millepattes.
En ondertussen worden er earthships gebouwd, en nieuwetijds pedagogieën ontwikkeld, en permacultuur cursussen gegeven, er rijden auto’s op water, en vrije energie oplossingen bestaan, en nog zoveel meer..En de droom van Anastasia leeft in het hart van steeds meer mensen.
Het mondiale bewustzijn verandert, voortdurend gevoed door steeds meer menselijke zielen die wakker worden en zich herinneren wie ze zijn en welke onbegrensde scheppingskracht in hen leeft.
S’avonds slapen we aan een mooi stuwmeer en de volgende dag rijden we naar de gezellige hippiemarkt van St Girons. Marc verkoopt er zijn lekkere geitekaasjes en hij nodigt ons uit om hem thuis op te zoeken. Dat doen we dan ook en in de late namiddag komen we aan in Laborie, waar hij woont. Jan helpt om de geiten te melken, wat echt heel vlotjes verloopt, en later kijken we vol belangstelling toe hoe de artisanale kaasjes worden gemaakt.
We genieten samen van de gezellige en heerlijke curryschotel door onze keukenprinses Line op tafel getoverd en Marc vertelt over het dagelijkse leven als geitenboer in de Ariege. Ook hier opnieuw een ongelofelijke gastvrijheid en vertrouwen. Zijn huis is een open huis waar elke vreemdeling welkom is.
De volgende dag is het 9 – 9 – 9 en dat, lieve kijkbuiskinderen, is een heel ander verhaal !
Wordt vervolgd.
Glenn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten