zondag 17 februari 2008

Eindelijk weer op weg dit keer in een andere bezetting dan verleden keer. Line is er weer bij en ik ook Jan dus maar Glenn is thuis gebleven en let op de website van Rivendell. www.rivendellvillage.org Wie er wel mee is is Domien hij was bij Tinne en ging vertrekken naar zijn zus en had nog geen vervoer. Zijn zus bleek vlak bij Ariege te wonen en we zouden

vertrekken op de zelfde dag. Ping ting pling en zo viel alles in elkaar we hadden een derde persoon om mee te rijden wat voor ons fijner voelt en Domien had zijn vervoer nu zijn we dus onderweg. Ik denk dat we vanavond Toulouse halen.

We vertrokken pas vrijdag omdat we nog niet klaar waren met in pakken en klaar maken en ook omdat ik de drie Engelse boeken kocht via schildpad boeken en die had ik graag meegenomen. Helaas ze waren er nog niet op vrijdag dus dat wil zeggen dat ik zal kunnen lezen als ik thuis kom of misschien begint er al iemand in … dat zou leuk zijn. In elk geval dat wil zeggen dat ik een boek dat ik leende van Frans Desmet -een mederwerker van V.E.L.D.- kon verder lezen. Het boek heet Uitschakelen Natuur inschakelen van Lous G. Leroy. Het is voor mij een practische gids hoe je de dingen die Anastasia uitlegt kan toepassen en dat dit ook helemaal niet nieuw zijn. Dat er al heel veel mensen daar over geschreven hebben en dit toepasten in hun leven maar gewoon geridiculiseerd werden. Het begin van het boek gaat over de uitleg hoe natuurlijken processen elkaar ondersteunen en onderhouden. En hoe alles maar dan ook letterlijk alles zijn plaats moet innemen. Als er een ding uitgeschakeld wordt krijg je degradatie. Leven brengt alleen maar meer leven voort, meer diversiteit en het aantal processen dat plaatsvindt neemt toe. Dit wordt onderandere aangetoond met slakken die als ze niet meer in een systeem zitten omdat de mensen ze bvb wegdoet een gevolg hebben dat het mos en algen overhand krijgen waardoor bvb bomen minder goed groeien. Zo ook met padden, het kappen van bomen waardoor de kalk in de grond systematisch afneemt, spitten dat als een wond voor de aarde wordt gezien wat te denken dan van ploegen! Hoe de aarde reageert met meteen deze wond dicht te laten groeien met planten die dan weer afsterven en andere planten en dieren laat groeien. Wat vooral opvalt is dat hoe meer mensen techniek inschakelen hoe verder ze van deze natuur komen. Voor mij voelt het in de eerste plaats als verlaging van frequentie. Als ik lees hoeveel processen er zijn als je natuur laat doen, zo veel schrijft de auteur dat de wetenschap zelfs geen hoop heeft ooit al de processen te kunnen beschrijven max iets van een 10% en dan de mechanisatie die eigenlijk een heel lage frequentie heeft en een heel lage samenhang heeft van processen. Telkens worden dingen gedood (verlaging van frequentie voor mij) in plaats van leven te ondersteunen. Telkens wordt wat de natuur weer opbouwt door menselijk handelen weer naar minder leven gebracht. Die processen begrijpen we en daar leren we van. Ons denken wordt dus ook steeds lager van Frequentie en trager. We worden steeds meer robotten die ons handelen, denken, ervaringen binnen dat kader van lage frequentie en traag denken houden. Hierdoor vind nog meer degradatie plaats. Het lijkt een neerwaartse spiraal die niet te stoppen is behalve als je er uit stapt. En dat is wat we hier komen doen. Een plaats vinden waar we die processen in samenwerking met leven en de natuur kunnen doen. Wat zo vreemd is is dat alleen door het te doen en zo te gaan denken, zo te handelen er ook effectief iets veranderd. Voor mij voelt het dat mijn voeding veranderd. Letterlijk ik zoek minder naar vulling van vettig eten en zoetigheid, niet meer dat het niet gebeurd maar het is minder noodzakelijk of het kleeft minder. Figuurlijk voeding komt van binnen uit door ideeën die er zijn, door weten, door boeken die ik op mijn weg krijg, contacten, films en ik voel mij meer één steeds meer. Zonder dat ik iets speciaals moet doen. Het is meer iets dat ik het niet moet tegen houden en door het niet tegen te houden komen er weer meer levens-dingen op mijn pad en ik zie ze vaker hierdoor krijg ik weer meer voeding over dat leven waardoor ik weer meer ervaringen krijg enz. Het is echt een proces.

maandag 18 februari 2008

Voila we zijn er nu bijna. We hebben vannacht geslapen in Rocamadour een stadje, dorp dat tegen een berg plakt. Misschien was dat wel iemand die een bergwand had gekocht en dat eerst niet wist en toen hij aankwam er pas achter kwam: Ik heb een berg wand gekocht. Ok dan maak ik hier mijn succes verhaal en nu komen zo veel mensen die bergwand bekijken. Das maar een idee hoor ik denk dat ik daar iets zag dat het anders is gegaan maar dit passeerde even mijn gedachten.

Ik kijk ondertussen naar de Pyreneeën met hun besneeuwde toppen voor de rest is het hier warm, heel de tijd zon … en dit zou de koudste maand van het jaar zijn. We zijn juist het geneeshuis van Line voorbij gereden. Dus we zijn er bijna ik ga sluiten en de dan van bij Mark wat meer schrijven want daar gaan we zo meteen naar toe. Ik ben benieuwd en we willen kijken of het tweede boek van Anastasia er al is en dan bestellen voor hem.

Tot gauw

Jan